10 juni – Kathmandu – Dakshinkali – Pashupatinath

Vroeg op voor bus naar de offertempel  Dakshinkali. Bus gevonden, alle plaatsen bezet, maar gebeurt wel vaker dus maar vooraan recht blijven staan. Bus vertrokken en tegen dat we Kathmandu buiten waren zat die bus zo ongelooflijk vol, binnen en buiten, dat ik me bijna even benauwd voelde als in het eerste blok tijdens het Metallica concert op TW zoveel jaren geleden.Crowd surfen hielp hier niet, integendeel, daar waar de rest hier rustig rechtop staat, ligt mijn nek bijna plat tegen het plafond.

Na een uur toch wat mensen afgestapt, en na twee uur toegekomen. Een lange 20 km.

Voor de rest weer maar 1 andere toeriste te zien met gids. Raar, vandaag en zaterdag zijn de offerdagen.  Als niet-hindu mag je de tempel zelf niet binnen, dus had eigenlijk verwacht niet veel te zien. De tempel zelf is echter een 25 m2 groot en je kan langs alle kanten omhoog en binnen kijken.

Er staat daar een lange rij tot buiten van wachtende gelovigen, sommigen met hun kippen of geiten. Na het ‘altaar’ komen ze uit bij een reeks afbeeldingen van (reincarnaties van) goden waar ze hun beest afgeven aan een soort slager/poetsman. Die pakt dat beest vast en snijdt zowat zonder kijken eigenlijk zonder kijken het hoofd eraf waarna hij de twee stukken teruggeeft en het volgende dier terug aanneemt. Een rare vorm van bandwerk…en voor mij toch wel wat schokkerend, van gaia hebben ze hier nog niet gehoord.

De twee stukken nemen ze dan terug mee naar huis, of ze lopen naar een ‘achterhuis’ enkele meters verder waar ze het gehele die, ook de geit, in een grote ketel koken. Na een kwartier of zo wordt dat daar dan uitgehaald, onthaard, en dan in stukken gesneden, klaar voor de picnic ter plaatse. En wij nemen onze gesmeerde boterhammen mee. Was nogal een cultuurshock.

Om terug te gaan even op de bus moeten wachten samen met een twintigtal mensen, maar toen de bus toekwam kwamen van alle kanten een 100-150 mensen die langs deuren, bestuurdersportier en ramen de bus in en op klommen, op de gestruktureerde manier die ze hier gewoom zijn. En dat zag ik nu net niet zitten om daaar nog ergens bij of op te kruipen, dus maar rechtstreeks taxi naar Pashupatinath. Anderhalf uur taxi voor 7,5 EUR kan daar echt niet tegenop.

Pashupatinath is het varanasi van Nepal, met de lokale heilige rivier (hoewel ze zich daar hier niet in baden) en de crematies langs de kant. Mooi gescheiden, wat verderop voor het gepeupel, vlak onder de tempel voor het ‘betere’ volk. Had net het ‘geluk’ dat er rouwstoet van het betere type aankwam. Mij een beetje achter een soort hek gezet om niet te veel op te vallen en van daar alles kunnen bekijken. Voordeel hier tov Varanasi is dat de rivier misschien 5 meter breed is zodat je alles van een 15m afstand kan zien. Wat uitleg gekregen van een andere toeschouwer (zo’n rijke crematie is blijkbaar voor hen ook spectakel). Bij de crematie zijn enkel mannen aanwezig. Het lijk wordt eerst in de rivier gedompeld, daarna op het platform gelegd met hout onder. De man in het wit is de naaste familie, waarschijnlijk de zoon. Die mag z’n moeder helpen bedekken met houten blokken en riet, waarna hij dat aansteekt alsof hij een sigaret weggooit en een paar meter verder gaat zitten en begint te babbelen. De rest van de rouwstoet zit op een rij en wacht het einde van de crematie af. Al dit zonder enige vorm van verdriet of emotie, ik had de indruk dat ik het moeilijker had dan de rouwenden.

Heb dit voorzichtig gevraagd aan mijn commentator (die later echt zonder geld vragen is weggegaan!) waarop hij antwoordde dat zij enkel thuis huilen.

Om even te bekomen van deze emotioneel eigenlijk wel geladen tempels ben ik doorgewandeld naar Bodnath, waar ik gisteren ook was geweest. Een half uurtje wandelen door kleine straatjes deed deugd evenals de stupa waar mensen ten minste niet gevoelloos een of ander dodenritueel uitvoeren maar integendeel devoot en enthousiast hun rondjes lopen.

Daarna busticket geboekt (Toch maar een iets duurdere genomen met genummerde plaatsen, vijf uur geperst is iets te lang) naar Makanamana ( en daar de langste cabinelift van Azie?). Vertrek morgenvroeg 6u30. Afhankelijk van weer en wat er te zien valt blijf ik daar even of loop dezelfde dag door naar Gorkha. Weet ook nog niet hoe lang ik daar blijf, maar reis dan door naar Bandipur, zelfde verhaal, weet niet hoeveel dagen. Daarna naar Pokhara waar ik ga proberen beslissen welke trek te doen, aangezien in Pokhara het weer in het regenseizoen het best schijnt mee te vallen.

Wordt vervolgd, maar dus afhankelijk van internettoegang.