09 juni – Katmandu – Gokarna – Kopan – Bodhnath

Begonnen met telefoon naar lokaal BA agentschap, die wisten van niets. Terug Paniek dus. Ze gingen het uitzoeken binnen half uur.

Dan maar fiets gaan huren voor volgende daguitstap naar Gokarna, Kopan, Bodhnath en Sandku. Deze keer toch maar weer een goeie westerse, met versnellingen en stevig. Daarmee naar BA en goed nieuws, rugzak zou inderdaad vandaag toekomen, maar moest hem zelf gaan halen op de luchthaven. Soit.

Vol goeie moed vertrokken, een vijf minuten later gestopt om de weg te vragen iets voorbij een kruispunt. Rijd er een brommer in mijn achterwiel. Op zich niet hard, ik stond gewoon recht en had eigenlijk amper iets gevoeld. Reden daarvoor was vrees ik dat mijn achterwiel de hele schok heeft opgevangen en er bijgevolg uitzag als een klok van Dali! Het bewoog verder ook geen milligraad.

Eerste reactie is natuurlijk direct zijn nummerplaat op te schrijven…maar daar is natuurlijk geen letter van te lezen. Dan toch wel beetje nerveus. Als die man wegrijdt sta ik hier. Gelukkig sprak hij engels, zette hij zijn brommer aan de kant en vroeg hij mij mee te komen naar de fietsenmaker. Die zou dat wel even rechttrekken…yeah, right. Die mountain bike banden hebben heel dikke velgen en verdraai je zomaar niet natuurlijk.  Dan een beetje wakkergeschoten en die man voorgesteld en aangedrongen om samen een taxi te nemen naar het verhuurbedrijf. Tja, een aanrijdingsformulier of verzekering hebben ze hier natuurlijk in de verste verte nog niet van gehoord.

Na een paar keer ging hij dan toch akkoord. Op zich al ondenkbaar, gelukkig zijn ze hier (tot nu toe)zo eerlijk als de straat. Fiets op dak van die kleine taxi en wij vanachter. Hij was waarschijnlijk rond de 55 en bleek een oud politieofficier die nu in de Radisson werkte. Begon zich te verontschuldigen en uit te leggen dat hij echt een goeie chauffeur was en dit zijn eerste ongeluk was. Moet toegeven dat ik meer inzat met de prijs die ze zouden aanrekenen want dit was eem dure westerse fiets.

Bij toekomen schoten de verhuurders eerder in de lach. De man in kwestie en de verhuurder hebben dan zo’m kwartier zitten babbelen tot hij zich omdraaide en zei:”Ze vragen 1400 Rs voor het wiel” (14 EUR). Heb een paar keer het bedrag gecheckt, want verwachtte minstens een nul extra. Op vraag wat hij voorstelde bood hij zielig kijkend fifty fifty aan, wat ik uiteraard graag aanvaardde. Kon er eigenlijk nog niet van over dat hij was meegekomen, waarmee de verhuurder volledig instemde. Heb uit opluchting zijn taxi terug naar zijn brommer ook maar betaald, die 100 Rs.

Op roof top cafe wat gaan bekomen, even genoeg van fietsen 🙂 Dan maar beslist om een taxi naar Gokarna te nemen en de rest te voet te doen. Weg een echte hel dus was eigenlijk al blij dat ik daar niet met de fiets doormoest. Gokarna tempel eigenlijk niet veel speciaals. Begonnen aan de wandeling naar het Kopan Tibetaans klooster. Wandeling op zich super, langs verschillende kloosters met het Kopan klooster of een rots in de verte en de Bodhnath stupa in de vallei. Voor de rest een klein bergpad dus ontzettend rustig. Na een uur of twee wandelen bij het klooster toegekomen, maar leek hermetisch afgesloten. Toch maar eens vragen aan de securityagent, die zonder veel probleem gewoon de poort opende. Je moet het maar weten.

Binnen eigenlijk heel raar. Het leek er meer op een vier sterren hotel aan de turkse riviera, moderne buildings, mooie tuinen. Maar met dat niet iets rustgevends extra door de monniken en opschriften die er rondhingen. Kindermonniken die les krijgen in een buikding, hun kamers in de andere, de gebedsruimte, en achteraan de logies voor buitenlanders die hier een week kunnen komen voor een initiatie tot het boedisme. Raar.

In de ‘refter’ ( meer een cafe) met fantastisch zicht zitten wat blanken, wat monniken en naast mij een oude monnik die in gebroken engels zijn blanke ‘pupil’ verlicht terwijl hij een roze achtige yughort binnenspeelt. Speciale, maar uiterst rustgevende ervaring. Nog even in een klein tuintje over de vallei zitten turen en dan naar Bodhnath Stupa.

De Stupa is een grote witte kolk waar gelovigen met de wijzers van de klok rondlopen, gebedsrollen doen draaien en sommigen zich neerglijden op de grond. Errond staan wat tempels. In een ervan aangesproken door een monnik die een rondleiding begon te geven, echt wel interessant voor een keer, kippevel als hij een paar gebeden begon voor te zingen, op de gebedsbanken gingen zitten en mij dan een boedistenzegening liet geven door een oudere monnik: een soort doop waar je voor de monnik moet gaan zitten, die je hoofd vestpakt met een kruikje waarvan een deel op je hoofd komt en een ander deel moet opdrinken (of toch doen alsof in mijn geval). Uiteindelijk krijg je dan een wit sjaaltje om, waarna je verwacht wordt een donatie te geven uiteraard. Leek even een spirituele ervaring 🙂

De monnik liep dan nog enthousiast met me mee de Stupa rond, waarna hij plots begon over zijn ziekte en dokterskosten…eem hoge val en back to reality. Heb hem wat gegeven voor zijn gidsen maar ben uiteraard niet naar z’n dokter meegegaan. Was even koude douche.

Nu snel taxi naar de luchthaven voor ze daar sluiten, gewoon de baggage claim area binnengelopen en daar lag hij, tussen andere zakken en vastgemaakt aan een ketting. Na dit blije weerzien hem snel meegenomen naar het hotel, inhoud gecheckt en mij direct geschoren…een baard is toch niet echt iets voor mij 🙂

Een bewogen dagje dus, waarvan de middagwandeling een echte aanrader is, het ongeluk daarentegen zou ik proberen te vermijden 🙂