La Paz

Op de luchthaven afgesproken om de taxi naar het centrum te delen met een Boliviaanse ingenieur bouwkunde, die hier zelfstandig probeert rond te komen. Niet zo simpel leek mij. Ons naar Hotel Rosario laten voeren dat vol zat, dus is het maar het ernaast gelegen hotel Estrella Andina geworden, eigenlijk wel leuke kamers waar een muur beschilderd is met een Boliviaans landschap, zodat de kamer echt ruim lijkt.

Direct de stad in om iets te zoeken om te eten…botsen we daar om de hoek toch niet op een Hard Rock Cafe! Lang moeten wachten, maar de hamburger deed toch wel deugd. Alleen heel slecht nieuws was dat ze enkel t-shirts verkochten en dus bijgevolg geen pins hadden! 🙂 We zijn er eigenlijk ook niet van overtuigd dat het een officieel HRC is, maar het leek er toch op.

De dag daarna wat later opgestaan en de stadswandeling in La Paz begonnen. La Paz is echt helemaal anders dan wat we tot nu toe hadden gezien. Het is echt een immens grote stad, de luchthaven ligt in El Alto op 4000m en La Paz igt eigenlijk in de vallei eronder op zo´n 3400m. Maar dit geeft dus echt wel spectaculaire zichten bij het toekomen of als je gewoon door de stad loopt, aangezien zo goed als elke bergflank bebouwd is met huizen en het dus vrij moeilijk is om een idee te krijgen van de grootte van de stad.

Qua gebouwen is er in La Paz eigenlijk zo goed als niets te zien. Het enige ´speciale´ is wat ze de ´mercado Negro´en de witch market noemen. De eerste is een grote markt waardig van een stad als La Paz maar dus niet echt traditioneel. De tweede zijn eigenlijk een paar straatjes met winkeltjes waar ze de raarste dingen verkopen zoals opgezette kikkers, lamafoetussen (om onder de eerste baksteen van je huis te zetten) of allerlei soorten drankjes en poeders te veel om op te noemen. Je ziet er ook af en toe iemand zijn toekomst laten lezen in de cocabladeren (waar cocabladeren hier allemaal niet goed voor zijn, ongelooflijk dat er hier nog iets mis kan lopen).

Aangezien we vrij snel op de stad zelf waren uitgekeken, rond 15.00 een taxi genomen naar Valle de la Luna. Dit zijn een soort rotsformaties die lijken op de rotsformaties in de Bryce canyon, alleen zijn ze grijs omdat ze eerder van een soort klei zijn gemaakt dan van steen. Op zich dus echt wel mooi dus, zeker als de zon begint onder te gaan, maar ze hebben toegelaten dat huizen, gebouwen, wegen en tankstations tot tegen het park werden gebouwd. Het is dus ongelooflijk mooi, maar er is maar 1 kant over waar het echt tussen de bergen en dalen ligt, de rest is afgezet door hekken en dus stad. Maar toch wel de moeite waard op zich.

Dan terug naar La Paz, iets gaan eten (Angelo Colonial of zo, goeie pasta! 🙂 ), en dan naar bed, want de dag erna zouden we de “death ride” doen, een mountain bike tocht over de “gevaarlijkste weg ter wereld”.

Dus ´s ochtends om 7.15 aan het agentschap klaar om te vertrekken. We hadden wat rondgekeken om een agentschap te vinden dat ons aanstond. Dat van de Lonely Planet was al met een groep van 16, en bij de Barro tours was er maar 1 persoon voor ons. Bij het vertrekken echter waren we met vier (waar die ene persoon was gebleven is een raadsel), maar dus een kleine groep, twee Denen van een jaar of 30, Casper en Jonas (of zoiets 🙂 ), en wij dus. Eerst een ontbijt en dan vertrokken met het busje naar la Chambra waar we de fiets op zouden stappen. De gids zei echter geen woord onderweg, dus was een beetje raar. Ondertussen stegen we van La Paz tot een hoogte van 4600m, waar het dus begon te regenen en de smeltende sneeuw op de ruiten te zien werd.

Dus om 4600m iedereen eruit en kreeg iedereen van Jose zijn fiets. Korte uitleg (links is voor, rechts achter, arm omlaag is vertragen, arm op helm is stoppen), en vertrekken maar. In het begin toch even een beetje wennen en inhouden (zeker als je in het begin een fiets krijgt waarvan het voorste wiel heen en weer waggelt), maar na een tijd race je daar naar beneden aan een snelheid van 60 a 70 km/uur, achter jose aan en gevolgd door het busje. Dit eerste deel is een afdaling van 20km, geasfalteerd, met verkeer maar dat viel in Bolivie zowieso wel mee. Op zich een ongelooflijke kick, maar na nog geen vijf minuten was iedereen door en door nat. Maar soit, was echt al ongelooflijk leuk.

Maar dan na de 20km komt het mindere deel, de 8 km stijgen! En dit was op deze hoogte echt ongelooflijk zwaar, zodat er ook sommigen te voet of met het busje verder gingen…maar na de zwaarste bergop staan ze te wachten met banaan, een soort lokale snickers en water. Het heeft zelden zo gesmaakt.

Dan nog een kilometer of zo op redelijk vlakke weg, en dan slaat iedereen (er zijn wel 10 groepen die dezelfde weg doen natuurlijk, die allen op zich uit 10 a 20 mensen bestaan) een soort bergweg af. En dan begint het…

Dit is de vroegere “gevaarlijkste weg ter wereld”, een pad door een soort bos en oerwoud, vaak slechts een drietal meter breed, waar de voertuigen zich vroeger langs links kruisten zodat ze dichter bij de afgrond konden stilstaan. Meestal is er links een afgrond waar je het einde niet van ziet, rechts lopen de begroeide rotsen stijl naar boven, en af en toe valt er een waterval op of over de wag. Ondertussen is er een nieuwe weg aangelegd, zodat deze zo goed als enkel door de fietsers gebruikt worden, en dit maakt het een ongelooflijke ervaring. De weg is niet geasfalteerd en is dus gewoon zand en steen, serieus schudden en in het begin een beetje terughoudend. Maar na een tijdje went dit ook, en met de afgelaten banden racet iedereen van onze groep gewoon de berg af met zo min mogelijk te remmen. Alleen daarvoor was het al super dat we slechts met vier waren in de groep. Iedereen was ongeveer even snel zodat er niet echt gewacht moest worden.

In het begin was het nogal bewolkt zodat je niet echt ziet waar je mee bezig bent, maar na een kwartiertje klaart het op en zie je de weg eindeloos de bergen aflopen in een idyllisch landschap. Af en toe stopt jose voor een paar (echt wel indrukwekkende) foto´s van de groep en tijdens het afdalen lukt het hem om achter zich te filmen, wat echt een super souvenir geeft eigenlijk. En zo daal je nog een 40km verder af. In het midden stoppen ze nog voor een warme sandwich, onder de watervallen en naast de afgrond natuurlijk, en na slechts 4 uur (inclusief foto´s, klimmen en snacks) na het op de fiets te zijn gestapt komen we toe in het tropische Coroico op 1500m…een afdaling van 3100m over een 64km langs de afgronden, door de watervallen en tussen een fantastisch varierend berglandschap..als dit geen absolute aanrader als adrenalinestoot is!

In Corioco gelukkig in een hotel gestopt voor de lunch en om te douchen! Eerst doornat en dan zweten van de hitte…de douche deed echt deugd. Dan lunchbuffet (pasta met een saus dus) en drie uur busje terug langs de nieuwe weg.

En dan eten en slapen, de dag erna een lange rit, de bus naar Copacabana en dan de boot naar Isla del Sol in het Titicacameer.

Foto’s

http://bussers.be/travel/pebolchi/lapaz/thumb.html

http://bussers.be/travel/pebolchi/deathride/thumb.html

Gegevens ter herinnering

(1 EUR = 10 Bs (Boliviaanse Pesos))

Taxi luchthaven – centrum 50 Bs

Hotel Estrella Andina – degelijk en leuke kamers – Bs 218

Bus La Paz – Copacabana, 30 Bs pp, geboekt in agentschap aan het hotel en opgehaald voor het hotel.

Taxi Valle de la Luna, 60 Bs, heen en terug met uur ter plaatsen, ongeveer 45 minuten heen.

Death ride met Barro biking tours, 360 Bs pp