7 september – Tiger Leaping Gorge
De bagage bij ‘Jane’ gelaten (het guesthouse aan het begin. Rond 7u vertrokken aan de tocht die ons rond de acht uur zou moeten nemen, maar gezien Franka’s ziekte was het nogal onvoorspelbaar. We zouden zien hoe het ging, terugkomen ging altijd.
De avond ervoor had een Engels koppel ons verteld dat ze acht uur hadden nodig gehad tot in de helft, en dat zij op handen en voeten bepaalde delen hadden gedaan door de afgronden. Volgens hen was het eerste deel beter, volgens Jane het tweede. Toch maar naar de Engelsen geluisterd en tenzij het heel vlot ging, zouden we enkel de eerste helft doen.
Om 7 uur vertrokken en na een twee uur begonnen aan de 28 bends (die er veel meer zijn), het moordende stuk waar iedereen over klaagt. Franka wel wat afgezien, maar uiteindelijk waren we boven zonder enige probleem eigenlijk. En aangezien de rest ook vlot ging, de hele wandeling tot aan Tina’s guesthouse in 1 dag kunnen doen, inclusief de terugrit tot Jan’s en daar een minibusje tot Shangri-la.
De tiger leaping gorge, waarvan het tweede deel inderdaad beter is, wordt in alle gidsen als een must beschreven, en is inderdaad wel mooi. Maar het is dan ook weer niet uniek spectaculair. Het is eerder een leuke, stevige en rustige wandeling, maar een must zou ik het ook niet noemen. Maar alles is subjectief natuurlijk, de Koreaan die we ontmoette deed het voor het tweede jaar op rij.
