Salar de Uyuni – Dag 1

Zondag 21 oktober 2007, 7u45, het langverwachte vertrek voor de driedaagse tocht door de Salar de Uyuni. En het was een ongelooflijke ervaring, waarschijnlijk het mooiste en indrukwekkendste wat ik ooit gezien heb. Zoveel afwisselende adembenemende landschappen die zich op kort tempo opvolgen, gemengd met avontuurlijke “voorvallen” en een fantastische groep die deed denken aan de ski-groep sfeer…onmogelijk het ooit te beschrijven, maar om het nooit te vergeten ga ik het toch maar proberen

Per bus worden we eerst naar de grens met Bolivie gebracht waarna we zouden overstappen in 4×4 Jeeps. In de bus, drie Ierse, een groepje van drie Fransen die in Santiago studeerden ( waarvan een de naam Capucine kreeg van haar ouders, hoe dronken kan iemand zijn als hij zijn kind gaat aangeven 🙂 ), twee Amerikanen die slechts een 1 daagse tour maakten, de 44-jarige Janet uit Hong-Kong die geen woord Spaans spreekt, een koppel Fransen, Thibaut en wij natuurlijk.

Gezien het aantal en gezien er 4 terug naar San Pedro keerden na de Salar, zou de groep onderverdeeld worden in drie Jeeps van 4 personen na het ontbijt. Van de grens in “tijdelijke” groepen en twee jeeps naar de Laguna Blanca gevoerd voor het ontbijt, broodjes met confituur en the dus. Probleem was nu dat onze groep iets te goed leek te klikken vanaf het begin, wij dus na het ontbijt met z´n zessen naar de Laguna begonnen wandelen en veel te laat terug waren voor het verdelen van de Jeeps. Gevolg, de tour zou gedaan worden met twee jeeps van zes personen, zodat wij dus samen met het Frans koppel (Steph(anie) (32, sportlerares) en David (38, ober)), Thibault (25, graficus) en Janet “bol de riz” (44, boekhoudster) belandde. De andere zes waren reeds vertrokken met een andere jeep.

Maar de eerste stop was dus de Laguna Blanca, een meer met op sommige plaatsen een zoutvlakte in, de weerspiegeling van de omringende bergen, sommige met sneeuw, en enkele wilde ganzen en roze flamingo´s in, en dit op een hoogte van 4000m en niets of niemand in de buurt buiten twee jeeps en een kleien huis waar het ontbijt werd genuttigd…een idyllisch en rustgevend landschap, een ongelooflijk begin van de tocht die de rit al waard was. Enkel deze laguna werd daarom als uitstap aangeboden uit San Pedro.

Dan toch maar onze jeep ingekropen…aaah, onze jeep. Een Toyota Land Cruiser van 20 jaar oud, ruiten die niet meer open of andere die niet meer dicht konden, gaten onder de pedalen en naast de achterste bank waardoor het stof vrij kon binnenkomen, schokbrekers die waarschijnlijk even oud waren als de wagen zelf en een alternator die stuk was waardoor de batterij bij elke stop met die van de andere jeep werd verwisseld.

Daarbij nog onze chauffeur/gids, Victor, een man van 62-jaar met rode ogen van het eten van coca-blaaderen, die vroeger garagist was maar zich nu bezighoudt met het vervoeren van toeristjes door waarschijnlijk de mooiste landschappen ter wereld, al weet hij dat zelf niet en wil hij zo snel mogelijk naar de overnachtingsplaats. Victor, nog een man die niemand van ons ooit zal vergeten!

Dus met onze jeep en Victor vertrokken naar de volgende stop, 1 vanvoor, 3 op de achterbank en 2 vanachter op de laatste bank in de koffer, en natuurlijk stof overal maar die voornamelijk naar vanachter werd geblazen en daar moeilijk wegkon. En schudden, schudden dat dat ding deed, zo “zonder” schokbrekers. Maar dit alles zorgde natuurlijk voor een ontzettend uitgelaten sfeer bij iedereen, zodat iedereen er enthousiast en open of loszeverde. Na een half uurtje of zo van schudden, hoesten en lachen een klein heuveltje over om daar plots de Laguna Verde te zien liggen, een soort helder turquoise meer omringd door een witte boord van een of ander organisme aan de voet van een veelkleurige vulkaan van bij de 6000m en een helderblauwe lucht. En iedereen in de groep die zijn verwondering bijna uitroept, zelfs Steph en Dave die het een tweede keer deden en terug met verbazing geslagen werden.

Na daar een tijdje te hebben zitten staren naar het landschap voor ons terug de jeep in naar de volgende halte, de warmwaterbronnen. Een klein afgezette bassin, een 5 op 5 meter groot, aan een open landschap van zout- en mos vlaktes waar dieren en vooral roze flamingo´s op hun gemak rondgrazen en waden. Geen plaats om zich om te kleden, dus niemand trekt zich van iets aan en als een bende overjaarse kinderen springt iedereen in zijn zwembroek en verder de bronnen in…een 35 graden en een zicht zo ver het oog rijkt, en drie of vier jeeps die gelukkig ondertussen aan het eten waren in het “boerderijtje” een tiental meter achter het zwembadje.

Na een half uurtje (35 graden is toch wel warm om lang in te blijven) iedereen eruit voor Victor´s lunch, maar aangezien er al geen plaats meer was direct doorgereden en de lunch zou geserveerd worden in de “refuge” waar we zouden overnachten, zo een uurtje of twee rijden door de meest afgelegen en indrukwekkende landschappen waar de aandacht van de ene formatie naar de andere kleurencombinatie wordt getrokken.

Daar ook een korte tussenstop aan de gysers, eerder een soort “metling pots” zoals ze die in Amerika noemen. Putten met kokende modder van alle kleuren. Eigenlijk hetzelfde als in Yellowstone, maar hier mag je er natuurlijk tussen en langs lopen, en de omgeving is veel indrukwekkender. Bij het wegrijden wou David nog even stoppen bij een gyser (eerder een dampende put) die wat appart lag, maar Victor vond dat we al achter stonden op het programma, dus wou hij doorrijden. Nog geen 500m verder viel hij echter stil, de luchtfilers zaten vol zand, dus toch kwartiertje extra pauze. Dat belooft voor de rest…

Rond 15u toegekomen in onze “hut”, weer een soort boerderijtje waar een paar slaapkamers zijn met telkens zes bedden en een soort badkamer op de gang met een douche zonder deur en 3 witte dingen die ooit wc`s waren geweest. Dus met de groep in een kamer, samen lunch ( altijd een soort aardappel/groentensoep met daarna pasta met een soort saus, eetbaar en “veilig”, dus net wat nodig is), en dan de gaan wandelen aan de oevers van de Laguna Colorada waaraan ons “luxehotel” was gelegen.

Weer een Laguna, maar weer iets totaals anders. Een meer waar witte vlaktes en blokken en een donkerrood water van de mineralen afwisselen, met een geelgroen moerasachtig deel op de voorgrond en honderden roze flamingo´s dichtbij en in de verte door het water lopen of erboven vliegen. Weer een uniek kleurenzicht waar we tot na de zonsondergang zijn blijven kijken. Ondertussen was de temperatuur serieus gezakt en de wind serieus aangewakkers, dus de terugwandeling was behoorlijk expeditie-achtig, maar het binnenkomen in ons gezellige, ook onverwarmde maar niet te kille kamer loste alles snel op.

Avondeten, weer soep gevolgd door iets anders vullend, en aangezien het buiten ijskoud is, iedereen terug naar de kamer om te gaan kaarten…van kaarten is echter niet veel van in huis gekomen, het werd een avond gezellig babbelen en lachen tot de andere kamers al lang in bed lagen, en we maar zijn gaan slapen omdat de geluidsisolatie van onze “refugio” niet opperbest leek. Niemand heeft echter echt goed geslapen, Thibaut en Janet waarschijnlijk uit vrees dat het bed van de eerste op de tweede zou vallen, de rest waarschijnlijk door de 4400m hoogte van de overnachting of de opwinding van de dag.

Foto’s drie dagen

http://bussers.be/travel/pebolchi/salar/thumb.html

Gegevens ter herinnering

(1 EUR = 600 Pesos (Chileense))

Salar tour met Colque tours, 40000 pesos pp, 3D/2N, chauffeur Victor