10 november – De Piton de la Fournaise*** – 2de poging
Aangezien ik had gelezen dat de vulkaan vandaag om 6u terug zou opengaan, iets na 4u vertrokken en exact om 6u op parking van de trail toe te komen…in de wolken 🙁
Maar inderdaad, het deurtje werd geopend, en begonnen aan de wandeling. Echter in de dikke wolken, regelmatig regen, zodat ik drijfnat, maar als eerst van de dag boven toe te komen (buiten drie die in de buurt hadden overnacht om de ‘zonsopgang’ hier te zien). Een tiental minuten daar alleen gestaan tot het eerste Duits koppel toekwam, en was toch wel heel speciaal. Je ziet dus echt geen vijf meter ver, maar je hoort zo een ongelooflijk had ‘gebrul’ uit de vulkaan komen, waardoor ik toch een beetje ongerust werd. Het lijkt alsof er een niet te overziene hoeveelheid stenen de krater naar beneden glijden. Een beetje alsof de andere kant van de kraterrand aan het instorten is en naar beneden glijdt. Gelukkig bleek dit later maar auditief bedrog. Maar soit, dit geluid komt toch bovenaan bij de Perito Moreno ervaring.
Ondertussen waren er een twintigtal mensen boven, en na een half uur begon het langzaam wat open te trekken. Op het beste punt kon je de zee en vlakte ten zuiden van de vulkaan zien, evenals de gehele krater en de put ervan…waardoor dus ook duidelijk werd dat je van dat gebrul eigenlijk niets kan zien.
Dan toch maar aan de terugwandeling begonnen, waar de enclos uiteindelijk volledig open was en je dus weer goed zicht had naar alle kanten (bij vertrek overtrok het echter terug). En de enclos op zich is ook wel indrukwekkend om door de lopen, en te zien dat deze mooi omringd is door een hoge muur.
Na de vulkaan terug richting het noordoosten, maar nu lag alles van de eerste dag (Pas de sables, nze de boeuf…) in een heel dichte mist. Op de terugweg naar Saint-Denis nog gestopt in de Grand Etang* en de heel afgelegen cascase du bras d’Annette**, vooral de moeite omdat ze zo afgelegen en rustig ligt.
Tot slot naar Saint-Denis om de wagen terug af te leveren.
Gegevens ter herinnering
————————
–