14 tot 16 november – Santa Cruz trek

Dit was waarschijnlijk een van de beste en ergste ervaringen van deze reis. Mam kan sommige delen misschien beter niet lezen 🙂

Maar de eerst dag om zes uur aan het agentschap waar een collectivo (klein busje dat als openbaar vervoer fungeert) de groep oppikt naar Yuangay, een uur verder. In de groep een Duits koppel, Eileen en Gunner, twee Urugayanen, Paulo en Alvador (of zoiets) en een Japanner, waarvan we de naam nog steeds niet hebben achterhaald. De Duitsers hun engels was niet echt super en hun Spaans onbestaand, de Uruguayanen hun Engels was onbestaand, en de Japanner sprak beide! Maar bijgevolg werd er vooral Spaans gesproken wat niet altijd simpel is met mijn beperkte kennis, die cursus ´talk spanish2´ heeft toch een heel klein beetje geholpen.

In Yuangay een andere collectivo naar vaqueria, het begin van de trek. Maar terwijl ze onze bagage en alle kookspullen overzetten nog even tijd voor ontbijt in een klein restaurantje daar, broodje met kaas. Dacht dat het een soort gouda zou zijn zoals ik hier altijd koop, maar was een soort gedroogde geitenkaas, waar ik toch maar de helft van heb gegeten.

Na een half uur het busje op en weg…nu ja, na eerst te tanken, de luchtfilter te hebben gekuisd, het hele dorp te hebben doorreden om extra mensen te zoeken, en drie keer terug voorbij dat ontbijtrestaurant te hebben gereden…meer dan een uur bezig dus.

En dan eindelijk op weg naar vaqueria, een drie uur rit. Na 45min het nationaal park Huascaran binnen, en 20 minuten later kom je bij Lago ???, wat een ontzettend mooi meer zou moeten zijn, maar waar de mist zo dicht was dat je enkel de eerste 10 meter van het meer zag.

Dan maar verder, de volgende 2 uur zijn klimmen over echt ontzettend steile bergwegjes, maar met zicht op de meren die daarnet nog in de mist lagen en die nu zijn opgeklaard. En de zichten met de bergwanden die uitgeven in die twee turquiose meren zijn echt super. De 1.30 uur klimmer gaan zo voorbij.

Ondertussen zit iedereen bijna te kreunen van de pijn aan de billen omdat die busjes voor kleine peruvianen zijn gemaakt met veel te harde zetels. Maar na een tijdje terug wat dalen, niet te lang gelukkig, komen we aan in een dorpje met misschien vijf drie huizen langs de straat en nog eens evenveel in de vallei. Dit blijkt dus het vertrek te zijn. Onze rugzakken, tenten en eten werden op ezels geladen, en wij vertrokken.

Het eerste uur kom je nog langs kleine huisjes en velden. Maar dan klim je wat tussen de bomen en kom je uit op een immense groene vlakte met grote plassen waardoor riviertjes vloeien, en met bergen die overal rond die vlakte uitstijgen. Dit is echt mijn type natuur, ben daar dus gewoon op bepaald moment blijven stilstaan en ronddraaien en je voelt je gewoon op de een of andere manier vrij. Was echt een ongelooflijk stuk.

Aan het einde van de vlakte gaat het even tussen de bomen en daar is onze eerste campeerplaats, een andere kleinere, hellende vlakte, onder een besneeuwde bergketen, die jammergenoeg nogal bewolkt was aan de toppen. Ertussen grazen dan de ezels en lama´s.

Hier dus rond 16.30 toegekomen, de tent en rugzak liggen dan al klaar, de ezels en ezelbegeleider gaan nogal wat sneller dan wij toeristen 😉 Onderweg zie je dan dat er dus nog drie andere groepen zijn, van 2, 4 en 10 personen. Wij zijn echter blijkbaar de enige groep zonder wc-tent en waar ook geen stoelen of tafel voorzien zijn om te eten. Op zich niet zo erg, maar het bevordert de gezelligheid niet omdat je met z´n alle naast elkaar op een soort matten zit te kijken hoe ze het eten voorbereiden (en eigenlijk wil je dat niet zien). Maar ja, had het wel basic verwacht voor de prijs die ik had betaald. Hoewel dat ook allemaal gezever is blijkbaar, je weet toch niet van tevoren in welke groep je belandt. De Duitsers en Uruguayanen hadden 450 NS pp betaald, de Japanner 390 NS, en ik 280 NS. Was eigenlijk blij dat het niet omgekeerd was 😉

Maar soit, rond 17.00 matte de coca en dan tegen 18.00 het eten, een stevige groentensoep, gevolgd door kip met rijst en gekookte groenten in een eigenlijk wel lekkere saus. Maar dus tegen 19.30 ligt iedereen in bed want er is natuurlijk geen licht en ook geen bal te doen. De tent deel ik met de Japanner, wat ik wist bij inschrijving. Alleen was de tent onzettend, maar dan ontzettend klein. Het was trouwens spreken Veerle´s tent :(, alleen dan kleiner. Denk dat ze 1m85 moet zijn, want ik kon nooit met uitgestrekte benen liggen.

Maar dan de nacht, Had de hele dag al heel lichte krampen, maar bij het gaan liggen werden die toch steeds erger en erger. En je ligt daar dan, in een veel te kleine tent, je kan niet op je zij gaan liggen want dat maakt het erger, maar de grond is oneven en keihard, en het is zo ontzettend koud zelfs met al je truien en een dikke slaapzak.

Om elf uur hield ik het echt niet meer en ben ik maar opgestaan. En gelukkig, want had net tijd genoeg om een eindje van de tenten te lopen of de turistaaanval begon. Het heeft op zich misschien wel iets om daar ik je blote kont in een grote vlakte bij volle maan te staan : ) Maar ja, al niet zo leuk dus. Dan maar direct een immodium, maar nog geen vijf minuten erna begon ik ook nog over te geven. Heb daar dus tot half twee rondgelopen, af en toe de turista en af en toe overgeven. Heb toen nog eens geprobeerd een immodium en motilium te nemen, en ben dan de gids maar wakker gaan maken.

Die leek niet zo gelukkig maar maakte me dan toch maar als oplossing een geconcentreerde matte de coca (dat is natuurlijk goed voor alles) met een geperste limoen. Het smaakte eigenlijk walgelijk, maar ja. Nog wat rondgewandeld tot 2uur, en of de medicamenten of de thee leken te helpen. Dus terug de tent ingekropen en met alle kleren en jas in de slaapzak. En dan toch een onrustige drie uur kunnen slapen, wellicht met spierpijn overal. Heb toen mijn koorts maar niet genomen, veronderstelde dat de spierpijn van het overgeven kwam.

Dag twee, de 4750m Punta Union pass. Voelde me bij het opstaan uiteraard bitterslecht, had spierpijn overal en heb enkel wat thee binnengespeeld. En dan vertrokken voor de pas. Is een vier uur klimmen tussen de bergen, van 3800 naar 4750 meter, tussen bergen, het landschap wel ok maar minder spectaculair dan de eerste dag. Het ging op zich wel redelijk tot het laatste uur, dat echt te veel werd. Gelukkig bleef de groep buiten de Japanner wachten, wat eigenlijk wel vriendelijk was. Maar het laatste uur was echt hel. Op die hoogte heb je echt geen zuurstof, je moet ontzettend kleine stapjes nemen want je kan gewoon niet anders, en door je spierpijn wil je eigenlijk gewoon gaan liggen. Had gelukkig nog druivensuiker mee van Belgie, en nog een snickers van Bruno van bij het vertrek, zonder dewelke ik het laatste half uur niet had gehaald.

En dan kwam ik eindelijk aan de top waar Gunner me wat aanmoedigde van ver, en het enige wat in me opkwam is te kruipen naar de eerste de beste steen waarop ik zou kunnen zitten. Maar terwijl je nog bezig bent te gaan zitten zag ik plots het zicht aan de andere kant van de pas, een grote vallei, een klein turquiose meer omringd door indrukwekkende witte bergen. En nog voor ik echt zat was de ´wow´ eruit en wou ik foto´s beginnen pakken nu de zon er was. Gunner vond het wel grappig en probeerde me wat te doen rusten, wat ik na een reeks foto´s ook heb gedaan, ergens hoog op een steen met die ongelooflijke zicht. Het is echt de klim meer dan waard.

Dan nog een anderhalf uur dalen door dit landschap tot aan de volgende campeerplaats ergens tussen de bergen en tussen twee riviertjes in en waar je zicht hebt op drie witte bergketens.

Hier om 14.00 toegekomen, en na een halfuurtje in het gras begon het nogal koud te worden en ben ik tot 18.00 in de tent gaan ´slapen´. Dan eten (voor mij dus gewoon spaghetti zonder saus, zag er anders wel lekker uit). Kreeg van de gids ook een wat hij noemde muntkruidthee, maar het smaakte verre van onze munt en iedereen heeft nog eens goed gelachen met mijn reactie op het proeven van dit brouwsel.

Voor het slapengaan toch maar mijn koorts genomen, maar toen die bij 38.10 nog leek te stijgen ben ik toch maar gestopt, veel kan ik er daar toch niet aan doem. Dus weer om 19.30 in bed, weer lange nacht, koud en warm van de koorts, iets meer slaap maar nog steeds zo oncomfortabel als iets.

De derde dag is normaal 6 uur wandelen, de vierde dag nog een 2-3 uur. Heb dan beslist te proberen de twee dagen in 1 te doen om ´s avonds toch maar een deftig bed en warme douche te hebben.

Dus vandaag wandelen naar de mirador op de alpamayo en terug en dan tot de campeerplaats. Om 7.30 zegt de gids tegen me, Kris, waarom begin jij al niet te wandelen. En dat vond ik wel een goed idee, gezien ik gisteren de traagste was. Maar heel mijn lichaam deed wel pijn, maar aangezien het vlak of bergaf was kon ik eigenlijk mijn gewoonlijke wandeltempo er wel inhouden. En het begint met een korte afdaling tot een volgende campeerplaats, en dan een korte afdaling door wat bomen tot een volgende groene vlakte tussen de bergen. En dan deze vlakte door, echt mijn ding, daar loop ik dus echt rond met open mond rond mij starend. Maar na ongeveer een uur kwam ik aan het einde van de vlakte maar zag nog steeds niemand achter mij. Ben dus 20 minuten blijven wachten en kreeg toen een verschrikkelijk idee, misschien was die afslag naar de mirador al voorbij, maar dan had de gids toch wel iets gezegd veronderstelde ik. Had hem uitdrukkelijk gezegd dat ik meeging naar de mirador, ben dan wel ziek maar wil ook niets missen natuurlijk.

Heb dan toch maar een plannetje bovengehaald dat ik de eerste dag had gefotografeerd en blijkt dat de afslag een vijf minuten van onze campeerplaats ligt! Koppig als ik dan kan zijn, ik terug, heel de vlakte door, en kwam dus een kleine twee uur na vertrek bij de afslag, waar de groep aan het rusten was na het benedenkomen. Groep dacht dat ik rechtstreeks naar Huaraz ging en had nochthans aan de gids gevraagd. Was echt ontzettend kwaad op de gids, heel de groep verwonderd, heb een paar dingen zo goed als geschreeuwd tegen de gids, ben hem voorbij gelopen, en beginnen klimmen. Eerst een half uur klimmen, wat veel minder goed ging dan vlak gezien de koorts, en dan een kwartier tot aan een campeerplaats. Hier is het zicht al ongelooflijk mooi, je komt hier ook in een soort hoefijzer van bergen zoals in Nepal en het weer is perfect vandaag.

Kom daar een tsjech tegen die toevallig zegt dat daarboven nog een meertje is (was mijn ´gids´ ook even vergeten vermelden). En dan inderdaad drie Fransen, koppel en zoon die ook dezelfde Chavin toer hadden gedaan, die zeiden dat het meer dan de moeite was. Dus toch maar beginnen klimmen om na een kwartier inderdaad uit te komen bij een meertje onder de alpamayo. Ik denk dat ik de gids had afgeschoten had ik dit effectief gemist want dit is ook belachlijk mooi. Daar dus even blijven zitten, wat met de tsjech gepraat en uitgelegd dat ik tot Huaraz wou teruggaan vandaag. Hij heeft met gek verklaard want hij kwam net van daar in twee dagen en het was nu al na 11u.

Dan maar terug vertrokken de groep achterna, maar vlak voor de afdaling zei de Franse zoon dat daarboven nog een heel mooi zicht op het meertje was. Beginnen klimmen en inderdaad ook een schitterend zicht.

En dan op hoog tempo (het was vlak of bergaf, en het vooruitzicht van een bed en douche deden de pijn echt wel vergeten). Dus terug naar beneden, derde keer door de vlakte.

En dan loop je langs een groot turquiose meer, gewoon schitterend. Bergje over en dan kom je bij een ander meer, niet meer turquise, maar waar paarden en koeien grazen op een soort eilandjes en vegetatie in allerlei kleuren, puur natuur. Maar loop daar natuurlijk nog eens twintig minuten verloren omdat die eilandjes plots stoppen en je inderdaad langs de zijkant moet lopen vanaf het begin.

Dan nog een uur of zo lopen naast de rivier over rotsen, wat dalen en klimmen, en was eigenlijk echt wel elke minuut aan het aftellen om bij de campeerplaats te geraken dan. En daar dan iets voor half twee uiteindelijk toch toegekomen, al helemaal kapot.

Volgens de gids kom ik doorlopen en zou ik tussen de 2 en 3 uur verder het einddorp bereiken, waar altijd taxi´s staan volgens hem, maar geen collectivo´s meer na 14u. Soit, heb het over voor een goeie nacht.

Eerst nog wat met de Duitsers gepraat en ook gevraagd of ze wat op mijn grote rugzak konden passen omdat ik de gids uiteraard heel weinig ging tippen. Blijkbaar zijn zij nog geen vijf minuten op de mirador geweest en heeft hij hen dan al terug naar beneden gejaagd. Ze hadden dan voorgesteld om ergens langs de lake op mij te wachten maar de gids had gezegd dat dat niet nodig was. Uiteindelijk zijn ze om 13u op de laatste campeerplaats toegekomen, bij een riviertje, maar niets vergeleken met de zichten onderweg. Waren dus ook niet echt te spreken over de gids dat ze daar nu een hele middag vastzaten en de hele ochtend zo snel mogelijk naar daar moeten lopen.

Ik dus wat spullen van mijn grote rugzak overgezet. De gids zijn minieme tip gegeven en erbij gezegd dat vandaag echt niet door de beugel kon. Leek het te begrijpen en zei dat als ik in Cochapampa kwam het eerste huis, de familie Angeles, een vriend van hem was en een taxi kon bellen. Raar dat dat daarvoor niet nodig was. Na een kwartiertje rust en dagzeggen dan vertrokken. En het laatste stuk is eigenlijk ook ontzettend mooi. Je loopt door een vallei langs een rivier die steil naar beneden stroomt, waar de rivier door de zon op bepaalde plaatsen helblauw kleurt en waar je de vegetatie zo ziet veranderen omdat je zo snel daalt.

Na anderhalf uur bleek ik dan plots al in Cochapampa te staan, een drop van 10 huizen en een school. Bij navraag naar een taxi (die familie niet gevonden) verwijzen ze mij naar de ene wagen die in dat dorp te bespeuren is. Na een tijdje komt er iemand naar me toe en vraagt of ik naar Caraz wil getaxiet worden. Bij het afspreken van een prijs, goedkoper dan wat de gids had gezegd (10 EUR voor 25km), leek de man niet echt van de snuggerste maar soit.

Na een softdrink te hebben gekocht wij weg. Hij vertrekt en rijdt echt ontzettend traag. Dacht dat dat was omdat er plots gaten in het midden van de niet geasfalteerde weg zijn, of diepe gleuven. Na 5 minuten wandelt er plots een groep jonge mannen op de straat die niet opzij gaan als hij langskomt. Als hij dan maar stopt beginnen ze een beetje met hem te stoeien, was eigenlijk niet op mijn gemak, maar hij kan vrij snel verder rijden, het leken vrienden te zijn.

Ondertussen bleef hij zo traag rijden en toen hij een tweede keer binnen de twee minuten vroeg van waar ik was begon ik toch wat bezord te worden. Een beetje daarna zegt hij dan gewoon dat hij heel langzaam moet rijden want dat hij een beetje gedronken heeft! Daar zit je dan, in een taxi met dronken chauffeur, in the middle of nowhere, en geen andere optie om hier nu weg te geraken, maar ook geen hotel om te overnachten. Dus dan maar doorbijten. In het begin leek het allemaal nog mee te vallen, heeft niet sneller dan 20km/u gereden. En dit was net het ergste bergwegje dat ik hier heb gedaan. Echt een ongelooflijke afgrond. Heb dus constant mijn hand klaar om de handrem of zijn stuur over te nemen. Heb nog even getwijfeld om het stuur over te nemen, maar dat leek mij ook niet aangeraden mocht er iets mislopen. Heb hem ondertussen mijn bitter lemon softdrink gevoed in de hoop dat dat hem zou opwekken.

Heb dus echt wel schrik gehad op dat afgrond wegje. Na een drie kwartier was dat soort weg gelukkig toch voorbij, maar was hij blijkbaar ook wel op. Zijn achterwiel tegen een brug, zijn spiegel er bijna af, heb moeten bijsturen of hij reed tegen een brommer, remt op een rechte lijn plots keihard (had zich van pedaal vergist), toetert zodra hij iemand ziet en begint uit de ruit te roepen als hij jonge vrouwen ziet.

Maar na een uur zet hij mij toch af aan de collectivo voor Huaraz, ik kan me dus niet inbeelden dat hij veilig is teruggeraakt. Dan de collectivo, zoals gewoonlijk boordelvol, een klein busje waar mensen tussen de zetels ook nog rechtstaan, maar in anderhalf uur toegekomen in Huaraz.

Snel mijn spullen die ik had achtergelaten in het agentschap gaan oppikken voor dat sloot om 20u en dan hotel gezocht. Hotel Ebony aan de plaza, redelijke luxe goedkoper dan de vorige hostal.

Pizza en drank gaan halen en bed en douche ingekropen. En eindelijk een degelijke nacht!

Hierbij de foto´s maar ze geven jammergenoeg in de verste verte niet de echte zichten en kleuren tijdens de trek weer.
Lagunas Llanganuco
Vaqueria, begin van de trek
Vaqueria
Vaqueria
Eerste stuk langs huizen en velden
Eerste lunchpauze
Kinderen tijdens lunchpauze
Eerste vlakte
Eerste campeerplaats
Tijdens de pas
De pas is het kleine putje links in de bergrug
Zicht vanop pas
Zicht vanop pas
Ik op pas vanwaar we kwamen
Ik op pas
Eerste campeerplaats
Zicht vanop pas
Ik op pas
Onderweg naar tweede campeerplaats
tweede campeerplaats
vlakte derde dag
vlakte derde dag
vlakte derde dag
Mirador
Mirador
Mirador
Mirador
Mirador
Mirador
Mirador
Eerste Lago
Eerste Lago
Tussen de twee lago
Tweede lago
Tweede lago
Laatste stuk naar beneden naar Cochapampa
Cactussen laatste stuk
Boom laatste stuk
Laatste stuk
Bergwegje met dronken chauffeur
Gegevens ter herinneringç