11 en 12 juli – Ulaan Baatar Naadam

11 juli – Nadaam 1ste dag

Om negen uur zou een eerste pelchtigheid plaatsvinden op het Sukhbaatar plein, daarna zou de openingsceremonie plaatsvinden in het stadium gevolgd door de Naadam spelen.

Maar op het Sukhbaatar plein was eigenlijk niet zoveel te doen. Er staat een soort fanfare te wachten op god weet wat, en er passeert twee keer een stoet van ruiters waarbij iedereen duwt en trekt alsof hun leven ervan afhangt (en ik dus denk dat ze me aan het bestelen zijn). Daarna begint iedereen plots te lopen richting stadium.

Daar ruimschoots op tijd toegekomen, en vreesde een beetje voor de plaatsen, maar zat eigenlijk heel goed. In het midden van het stadium en aan de kant waar de figuranten buitenkomen en zich klaarmaken en wachten.

En dan de openingsceremonie zelf. Dit is een kruising tussen carnaval, de militaire defile, memorial Van Damme, een modeshow en een circus. Eerst komen de ruiters een soort speren planten die dan daarna door iedereen aanbeden worden. Dan komt de president spreken, gevolgd door een show van draken en bloemen met acrobaten in. Daartussen defileren mannen en vrouwen in allerlei typische klederdracht en dan gevolgd door de atleten: Worstelaars en boogschieters.

En plots is de ceremonie afgelopen en voor je het doorhebt zijn de worstelaars aan het vechten over het hele plein. In het begin pikt een grote gewoon een willekeurige andere uit, meestal een heel klein ventje uit het leger dat daar als amateur meedoet. En de eerste wedstrijden duren dus echt amper 10 seconden. De bedoeling is je tegenstander op de rug te krijgen, en je kan je inbeelden dat een kolos van bijna  2 meter niet lang nodig heeft voor een grasspriet van amper 60kg. Maar ze zien er allemaal wel even sexy uit in hun zwembroekje, botten en een soort sjaaltje rond hun schouders. Heb goed gelachen.

Rare is wel dat alle Mongolen direct vertrekken. Achteraf bekeken wachten ze inderdaad gewoon op de betere gevechten die de dag erna komen.

Na een tijdje toch ook maar vertrokken en eerst gaan kijken naar het “anklebone shooting” (of zoiets) in een piepklein nabijgelegen stadium. Dit komt neer op een soort brievenbus op de grond te zetten en vlak voor de gleuf een klein topje van een tweetal centimeter. Ze zitten dan met vier op een tiental meter en schieten met een soort scrabblestenen met behulp van de scrabbleletterhouders dat topje de gleuf in. Echt wel indrukwekkend hoe raak ze schieten, maar nu ook weer niet de spectaculairste sport die ik ooit gezien heb. Tijdens het rondhangen daar wel de president op een twee meter afstand kunnen bewonderen. Hij kwam daar ook even (nogal arrogant) voorbij wandelen.

Vlak daarnaast, in en ander klein stadium, vindt het boogschieten plaats. Hierbij liggen drie rijen zwarte ‘bakstenen’ een honderd meter ver, en in het midden liggen rode bakstenen. Bedoeling is die rode eruit te schieten met pijlen met een rubber uiteinde. Vlak naast die bakstenen staan ongeveer 5 mensen die de stenen opstapelen en met tekens duidelijk maken wat het resultaat van het schot was. En af en toe springen ze op zij want de pijlen zijn niet van ideale kwaliteit en wijken dus wel een serieus af. Gelukkig is het uiteinde van rubber want er is er wel eens 1 raak en dan zie je ze toch wel last hebben. Maar over het algemeen zijn ze echt wel goed en raken ze meestal de bakstenen en regelmatig de rode. Daar een paar uur rondgehangen, kijkend naar ‘atleten’ en de mensen errond, en de kermis/festival sfeer errond. Nog even naar het hoofdstadium gaan kijken vooraleer te beginnen aan mijn agentschappenronde om een tour in Mongolie te boeken, openbaar vervoer is hier niet vanzelfsprekend, en het duurt ontzettend lang voor je dan ook in de Nationale parken bent. En dan moet je daar ook nog (rond)geraken.

Maar in het stadium heel toevallig een koppel ontmoet dat nog mensen zocht voor een trip om de dag erna te vertrekken naar Centraal en Noord Mongolie. ‘s Avonds afgesproken omdat ik eerst toch wat wou rondkijken, maar was echt stukken goedkoper dan de rest dat ik vond.

‘s Avonds dus teruggegaan om te gaan boeken, initeel met drie. Hij is een Franse mijningenieur, Jean-Michel, opgegroeid in Afrika, zij een Oostenrijkse amassademedewerkster, Franka, beiden wonende in Singapore. Daarna afgesproken om naar de plaatselijke operashow te gaan ter gelegenheid van de Naadam, maar eerst snel halsoverkop mailen en klaarmaken voor vertrek van de ochtend erna.

Toen ze echter toekwamen waren ze nog een fransman tegengekomen, Quentin, die er ook bij was en die mee zou gaan als we een dag later vertrokken. En aangezien mij dat ook beter uitkwam, graag. En dan kon een andere Hongaarse, katalin, ook mee die pas een dag later kon. Maar dus nu een 13-daagse trip met vijf dan.

En dan de opera. Normaal dus niet mijn ding, maar dit was eigenlijk echt wel een goeie, met als toppunt de “throat singers” of keelzangers. Het geluid dat ze eruit krijgen is echt indrukwekkend, een beetje te vergelijken met de tibetaanse lange blaasinstrumenten, maar dan al zingend. Echt wel de moeite. Daarna nog iets gaan eten maar de keuken was dicht dus met par koekjes en een groot bier als avondmaal gaan slapen, de lunch was door de Nadaam ook al niet gelukt.

Zoals beloofd, speciaal voor de twee tines 🙂




Anklebone shooting
Anklebone shooting

Anklebone shooting

12 juli – Naadam 2de dag

Vroeg opgestaan voor een bus naar de paardraceplaats een 30km van UB, dus weer geen ontbijt. Leve de koekjes 🙂

De paardenwedstrijd is echt wel iets raars. Dat is echt in the middle of nowhere, Joost mag weten waarom ze dat daar ooit hebben neergezet. Daar lopen duizenden mensen rond of zitten gewoon in het gras, een beetje een Werchtersfeer maar dan veel uitgebreider. En iedereen is daar gewoon aan het wachten voor de aankomst van de paardenrace die 30 km hiervandaan begint, en waarvan de paarden bereden worden door kinderen tussen de 5 en de 8 jaar oud. Na een twee uur zie je eindelijk helemaal in de verte een stofwolk aankomen die langzaam nadert, en waar je dan wat paarden en wagens in kan onderscheiden. En een vijftal minuten later rijdt de eerste over de finish, gevolgd door een close finish voor een van de volgende plaatsen waar de kinderen met hun zweep op elkaar slaan en enkele paarden zonder Jockey omdat er blijkbaar geregeld van hun paard vallen (en dan een heel eind moeten stappen :)). Eenmaal de finish bereikt rijden ze daar nog wat rond in het wild terwijl heel de menigte hard naar het finishdeel loopt. Dan worden de kinderruiters meegenomen door een andere ruiter en stormen ze samen door de menigte de heuvel op, waarbij iedereen drumt en probeert dat paard op zijn achterste te kloppen of de zweep van het kind af te pakken. Wel even schrikken als je die paarden plots op je ziet afkomen.

Na het paardracen terug afgezet aan het Nadaamstadium voor de finale van het worstelen en de closing ceremony (m.a.w. het uitreiken van de medailles). Het worstelen was nu wel interessanter, hoewel een wedstrijd nu echt wel lang duurde, tot gemakkelijk een half uur. maar Leuke was wel dat de toeschouwers nu echt wel opgingen in de tweekamp. Zodra er wat beweging of een aanval was stond iedereen recht en begon te roepen. Wel leuk, maar na een uur of twee toch wel genoeg geweest.

Tour geboekt, met Franka en Jean-Michel gaan eten in Mongools restaurant (Mongoolse dumplings, eigenlijk gewoon gekookt gehakt vanbinnen, niet echt fantastisch 🙂 ) en snel nog even internet en foto backup voor het vertrek van de trip morgen. Terugkeer de 25ste laat, dus tot daarna waarschijnlijk, de link naar het programma is hieronder te vinden.

Gegevens ter herinnering

Konghor tours: http://get.to/khongor, met 5 voor $37 pppd all inclusive voor het “North and Central Mongolian trip” in hun “trip list” document, goedkoopste wat ik heb gevonden en echt behulpzame eigenaars. Kamers van hostel zagen er iets minder uit.

Plaatselijke “opera” (bij de biergartens): 15000MNT